Wystawa gromadziła przede wszystkim rysunki z początku twórczości artysty z lat 50-tych oraz prace z lat 60-tych i  70-tych.
Rysunki są „unaocznieniem”, "zmaterializowaniem" w technikach artystycznych obrazów zaczerpniętych z podświadomości artysty, będących zarazem symbolami stanów duchowych współczesnego człowieka.
W rysunkach, obok motywów kosmologicznych i fantastycznych, dominują motywy erotyczne. W liście do Piotra Dmochowskiego w 2001 r. Beksiński pisał:
„(…) Wszyscy mamy wbudowany ten sam mechanizm popędu płciowego, ale wyobraźnia seksualna jest już indywidualną cechą, podobnie jak styl malarski. Podejrzewam, że nie istnieje „norma", a jedynie dostosowanie się do wymogów określonej kultury.”
Ponure  introwertyczne wizje Beksińskiego wyrażają jego lęki, osobiste przeżycia - wewnętrzne demony, które posiada każdy  z nas, a które każda kultura zawiera  w mitach i symbolach.
Drastyczność niektórych przedstawień dowodzi swobody artystycznej twórcy, który nie pozwolił się ograniczyć żadnymi barierami, ani estetycznymi, ani zwyczajowymi.
Rysunki Beksińskiego nie podlegają klarownym interpretacjom, zresztą sam artysta unikał przypisywania jego dziełom jakichkolwiek znaczeń. Odbiorca może sam zanurzyć się w jego wizjach, odkrywając piękno pod warstwą brzydoty.
Artysta stosował różne techniki: rysunek ołówkiem, piórem, kredką, węglem - monotypie, heliografie, pojawiła się też cała skala poszukiwań formalnych.
Beksiński jest bowiem rysownikiem absolutnie genialnym i każdy gatunek rysowania spośród przezeń uprawianych to klasa mistrzowska sama dla siebie.


Zdzisław Beksiński
1929 - 2005

Fotograf, rzeźbiarz, malarz, rysownik.

Urodził się 24 lutego 1929 r. w Sanoku. W 1947 r. po ukończeniu sanockiego gimnazjum i liceum rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Po ich ukończeniu w 1952 r., zobowiązany ówczesnymi przepisami o nakazie pracy, mieszkał w Krakowie, a także w Rzeszowie, by w 1955 r. powrócić wraz z żoną do Sanoka. Rozpoczął swą twórczość jako fotografik, prezentując w 1958 r. znakomite prace na kilku wystawach w Warszawie, Gliwicach i Poznaniu. Jednak to twórczość rysunkowa i malarska, a także częściowo rzeźbiarska przyniosła mu pierwsze sukcesy. W 1964 r. w Starej Pomarańczarni w Warszawie Janusz Bogucki zorganizował wystawę artysty, która okazała się pierwszym poważniejszym sukcesem. Wystawa przygotowana przez Boguckiego w roku 1972 prezentowała obrazy nowego nurtu, który po latach został przez artystę nazwany „okresem fantastycznym”, a trwał w biografii twórczej Beksińskiego do lat 80. Latem 1977 roku, po decyzji władz Sanoka o rozbiórce rodzinnego domu Beksińskich, twórca wraz z żoną i synem przeniósł się do Warszawy. W 1997 r. zaczął tworzyć komputerowo fotomontaże. 
Zginął tragicznie w lutym 2005 roku.

Artysta kontrowersyjny, którego krytyka ceni za dawne prace awangardowe (fotografie, rysunki, rzeźby i reliefy), a publiczność za malarstwo fantastyczne, jak również za fotomontaże i rysunki sporządzane z pomocą komputera.

Depozyt ze zbiorów Piotra Dmochowskiego udostępniony przez Miejską Galerię Sztuki w Częstochowie.