CZERWIEC

 

Galeria BWA

 

„A fala światła się rozwija”

 

Jacek Antoni Zieliński urodził się w 1936 r. w Warszawie. Studiował w warszawskiej ASP w latach 1954-60. Dyplom otrzymał za cykl sztychów w pracowni Tadeusza Kulisiewicza, ale za najważniejszego swojego profesora uznaje Stanisława Szczepańskiego, wybitnego malarza kolorystę; pedagoga, w którym uczniowie mogli znaleźć też przewodnika duchowego, którego dewizę - pisał J. A. Zieliński - stanowiło przekonanie, że „praca nad obrazem jest pracą nad sobą”. Zieliński, o kilka lat młodszy od najmłodszych uczestników wystawy w warszawskim Arsenale w 1955 r., która była manifestacją i buntem pokolenia studiującego w latach socrealizmu - poświęcił wiele uwagi i pracy sztuce swoich starszych kolegów.  Ceniąc ich sztukę, postawę etyczną, sam szukał dla siebie innej drogi. Jego postawa zasługuje na uwagę, odszedł od sztuki profesora, starszych kolegów, ale przekonany o wartości ich sztuki i tej tradycji, pisał o nich, organizował wystawy. Z koloryzmu przyjął skupienie wobec natury; przedmiotem zainteresowania stawał się las, szczelina skalna, woda w lesie. Inspiracją filozoficzną była myśl Wschodu, tao. Malarstwo Jacka Antoniego Zielińskiego nie należy do żadnej znanej szerzej formacji pokoleniowej czy artystycznej. Gdyby nie jego samotność i w konsekwencji niedostrzeżenie tej sztuki przez młodsze pokolenia, moglibyśmy w niej widzieć ważne ogniwo kontynuacji koloryzmu. Paradoksalnie, ta samotnicza droga, gdyby próbować odnaleźć jej miejsce w przestrzeniach współczesnej sztuki, na wyobrażonej mapie sztuki II połowy XX stulecia, okaże się, że prowadzi przez obszary ważne; być może jest próbą syntezy dwóch nurtów malarstwa - skupionego na analizie widzenia (interesowały go prace Seurata) i zapisującego strukturę rzeczywistości, porządek świata. Charakter tego malarstwa, skupienie, oszczędność środków, minimalizm jednej czy kilku linii, delikatność drobnych plam, nieefektowność kolorystyczna ograniczonej gamy - to nie tylko wynik odmiennej wrażliwości, ale też intelektualnej postawy, świadomości celu, może po prostu wewnętrznej konieczności.

 

Tytuł zapożyczony z Apollinaire’a niezwykle trafnie określa jego twórczość. Większość prezentowanych obrazów to kompozycje rozświetlone rytmiką kolorów tworzących osobliwą ekspresyjną mozaikę nasuwającą liczne skojarzenia i refleksje. Artysta wykorzystuje w swych pracach malarskich także fotografię, jako element kompozycji. „Wprowadzam fotografię, jako odbijanie się światła w oku ludzkim. Pewien znak, który mówi – oto jest pewien widok świata. Potem mam czas na zastanowienie się, przemyślenia i refleksję, które rozwijam w malarstwie”; Gazeta Lubuska Nr 132/ 09.06.1993 r.

 

Mimo to prezentowane obrazy nie należą do kategorii malarstwa abstrakcyjnego. Nie są dowolną grą plam barwnych. Łatwo jest w pozornej ich dowolności odczytać dyscyplinę. Jest tak, że w warstwie przedstawionej mamy przed sobą obraz strugi światła, ukazany za pomocą mgławicy barwnych plam. Tak drobnych i niewielkich, jak chwila potrzebna, by delikatnie przyłożyć mokry farba pędzel do płótna. Powstały w ten sposób obraz daje wspomniane wrażenie potoku czy też strumienia światła, mgławicowości… Równocześnie posiada wszelkie cechy konkretu i materialności. W obrazach tego artysty odczuwa się obecność „życiowych: odpowiedników: nie są to, bowiem zapisy swobodnej gry wyobraźni, ale „portrety” jakichś miejsc z kosmicznej przestrzeni, a zatem – pejzaże; Gabriela Balcerzakowa; Ziemia Gorzowska Nr 24/ 17.06.1993r.