17.01.2019, godz. 18:00

W kontekście lokalnych praktyk artystycznych termin miejsca pamięci zazwyczaj odsyła do przestrzeni związanych z II wojną światową i Zagładą. Historia tych miejsc nie zatrzymała się jednak w 1945 roku dokładając po tej dacie wiele nowych warstw i znaczeń niekoniecznie powiązanych bezpośrednio z doświadczeniami wojennych zbrodni.  Co dzieje się w takich miejscach i jak splatają się w nich różne czasowości, jak nakładają się na siebie różne sposoby ich użytkowania oficjalnie sankcjonowane i spontaniczne?
Z tej perspektywy można spojrzeć na wybrane projekty takich artystów i artystek jak Łukasz Surowiec, Daniel Rycharski czy Diana Lelonek. Ich sposoby pracy z miejscami naznaczonymi doświadczeniem wojennym układają się w konstelację różnych przykładów artystycznych strategii, dla których mówienie o współczesności tych przestrzeni jest splataniem dyskursów wokół pamięci z kwestiami ekonomii, nieheteronormatywności czy posthumanizmu. Co uruchamia takie zapętlenie i jak współgra z materialnością tych miejsc?

Pytanie te można zadać m.in. na przykładzie trzech niezależnych projektów realizowanych wokół kamieniołomu Liban i obozu Płaszów (Diana Lelonek) Jeziórek w Sierpcu (Wyspa, Daniel Rycharski) oraz baraków socjalnych w Bełżycach (Łukasz Surowiec).

Spotkanie jest jednym z wydarzeń towarzyszących wystawie Pedagogika wstydu prezentującej najnowszy projekt autorstwa Rafała Jakubowicza dotyczący przestrzeni byłego cmentarza żydowskiego w Swarzędzu.