Mosart - Miejski Ośrodek Sztuki w Gorzowie Wielkopolskim

Wystawy

wykład Kazimierza Piotrowskiego o Krzysztofie Zarębskim

Galeria Sztuki Najnowszej
Miejski Ośrodek Sztuki w Gorzowie Wlkp.

8.06.2013 o godz. 17:30

odbył się wykład dr Kazimierza Piotrowskiego pt. "Motyw przewodni w życiu i dziele Krzysztofa Zarębskiego".
W ramach wykładu odbędzie się również prezentacja filmów artysty.

Krzysztof Zarębski (ur. 1939 r.) w latach 1962 - 68 studiował na Wydziale Malarstwa i Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (pracownie prof. Jana Wodyńskiego i prof. Stefana Gierowskiego). Jest pionierem sztuki performance w Polsce, zaliczany do czołówki jej przedstawicieli. Jego twórczość konsekwentnie oscyluje wokół tematów przemijania czasu, procesów biologicznych, pamięci, erotyzmu. Początkowo tworzył obrazy w stylu nowej figuracji.
Od 1971 roku rozpoczął działania artystyczne o charakterze happeningu i performance (akcje plastyczne z oprawą muzyczną, environments), które artysta często utrwalał na fotografii i taśmie filmowej. W latach 70., poszukując rozmaitych stref kontaktu, współpracował jako scenograf

z reżyserem Helmutem Kajzarem, współtworząc jego teatr meta-codzienności.

Od 1983 roku z żona Krystyną Jachniewicz związany był z artystyczną grupą Rivington School
w Nowym Jorku, gdzie mieszka i pracuje jako performer oraz twórca obiektów, odwiedzając kilka razy w roku Warszawę. Niestrudzony, walczy z acedią, borykając się z odwiecznym orgiazmem
w kulturze.

Performance erotematyczny (od grec. erótema – pytanie), który zostanie zaprezentowany
w Galerii Sztuki Najnowszej w Gorzowie Wielkopolskim w 2013 roku jest tylko tytułem roboczym, nawiązującym do fundamentalnej monografii artystycznej Krzysztof Zarębski. Erotematy słabnącego Erosa. Przyczynek do dziejów sztuki performance w Polsce i Stanach Zjednoczonych (MCSW „Elektrownia” w Radomiu, 2009), napisanej przez kuratora tej prezentacji i wykładu dra Kazimierza Piotrowskiego (ur. w 1964) – historyka, krytyka i filozofa sztuki. Piotrowski w latach 1984-89 studiował historię sztuki i dodatkowo filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
W 2000 roku obronił doktorat w Instytucie Sztuki PAN. Od 1990 do 2003 roku pracował w Muzeum Narodowym w Warszawie, pełniąc jako kustosz w 2001 roku funkcję kuratora Zbiorów Rzeźby,
a następnie kuratora Muzeum Rzeźby im. X. Dunikowskiego w Królikarni. Od 2005 roku jest adiunktem w Zakładzie Teorii i Historii Sztuki ASP w Łodzi, gdzie wykłada filozofię i historię malarstwa współczesnego. Jest autorem ponad 160 publikacji z zakresu krytyki, historii i filozofii sztuki XX i XXI wieku, oraz niezależnym kuratorem głośnych wystaw, począwszy od brukselskiej Irreligii (2001/2002).