Wystawy
Jerzy Samulski, Krzysztof Saj
"NOWE TWARZE W FOTOGRAFII"
29.11.08. - wernisaż dwóch artystów:
JERZY SAMULSKI - cykl zdjęć
wraz z prezentacją multimedialną
pt.: "CHWILE SKUPIENIA",
KRZYSZTOF SAJ - cykl fotograficzny
pt.: "REFLEXCITY".
JERZY SAMULSKI
„CHWILE SKUPIENIA”
„CHWILE SKUPIENIA”
Eksponowana seria fotografii - to zdjęcia, które powstały pod wpływem inspiracji „Stanami nadrealności” – zestawem fotografii z 2005 roku, który w dużym stopniu ukierunkował i zdominował moje dalsze działania jako fotografa.
Prezentowana seria fotografii pomyślana jest, jako dzieło bez początku i końca. Tematem „Chwil skupienia” jest szeroko rozumiana kondycja człowieka, on sam i piętno, jakie po sobie zostawia, specyficzne ślady swojej obecności, układanka elementów piękna i brzydoty, głębszego sensu i banału, sztuki i kiczu. Fenomen człowieka, istoty kontrowersyjnej i pełnej sprzeczności, istoty inteligentnej - kierującej się rozumem i emocjami, ale też i bezrozumnej, szlachetnej i zarazem grzesznej, jedynej w swoim rodzaju, istoty stworzonej przez Boga, lub może - nawet jak wolą inni - istoty, która wymyśliła Boga?
Częścią I. wystawy są „Stany nadrealności” – swoisty prolog dla „Chwil skupienia” - prace z tej serii prezentowane były wcześniej na wystawach we Wrocławiu, Żarach i Brzegu.
Częścią II. wystawy jest nowa seria zdjęć, która powstawała w okresie późniejszym – (w serię tę wplecione zostały również niektóre prace, wybrane z części I.). Ta część wystawy ma formę pętli said-show, do której można w dowolnym momencie wejść i z której można w dowolnym momencie wyjść. To obserwator decyduje o tym, kiedy to nastąpi, nie ma jednak wpływu na to, co w wybranym przez siebie momencie wirtualnej rzeczywistości zastanie. Tak, jak nie można ingerować w zastaną, otaczającą nas rzeczywistość oraz przyspieszyć, ani zatrzymać czasu, tak samo nie można, ani zatrzymać pokazu, ani zobaczyć wszystkich fotografii jednocześnie.
W prezentowanym pokazie, w moich „Chwilach skupienia” dominują i wzajemnie się przenikają trzy elementy: ślady, ludzie i przestrzeń. Elementy, których znaczenia w moim odczuciu są następujące:
„Ślady” – to pokazana subiektywnie wielowarstwowość znaczeń. To efekty i skutki obecności człowieka odciśnięte na drewnie i w kamieniu, na betonie i asfalcie, na szybach i na metalu, na ziemi.
„Ludzie” – to byt pozostający w ciągłym ruchu. Różnorodni, ekspresyjni, pełni uczuć i emocji, pełni swoistego piękna, ale i swoistej brzydoty – tak samo, jak ślady, które po sobie pozostawiają.
„Przestrzeń” – to byt w ujęciu dosłownym i w znaczeniu umownym – to lotność i ulotność, to miejsce, gdzie nasze myśli „szybują jak wiatr”, odbijając się od kolejnych śladów pozostawionych przez człowieka. To refleksja nad naszym narodzeniem, byciem i przemijaniem.
Kiedy oglądam po raz kolejny swoje zdjęcia, pojawiają się nowe pytania o to, jak można opisać istotę zebranych obrazów? Odbiór tych prac przy każdym nowym oglądzie podlega jednak ciągłej ewolucji. Patrząc po raz kolejny na zdjęcia, uświadamiam sobie niezmiennie to, że stara, odrapana ściana, że krajobraz, w którym uchwycone zostały jakieś elementy ingerencji człowieka, może być przesiąknięty ludzkimi emocjami i trudnymi do odgadnięcia ich zawiłymi losami. Okazuje się też, że ślady pozostawiane przez ludzi, mogą być odczytywane przez każdego obserwatora za każdym razem inaczej.
Kiedy oglądamy ludzkie ślady, tkwiące w jakiejś przestrzeni, umiejscowione gdzieś na styku „betonu i powietrza”, ślady będące efektem czyjejś pracy, lub czyjegoś zaniechania, okazuje się, że nic nie jest oczywiste. Na styku materii i powietrza pojawia się bowiem coś jeszcze, a kontekst w jakim patrzymy na materię, staje się ważniejszy od samej materii. Okazuje się, że czyjaś intencja włożona w budowanie swojej rzeczywistości, może być sprzeczna z odbiorem kogoś drugiego. Wzajemne przenikanie się naszych światów, naszych przestrzeni powoduje, że powstająca w ten sposób przestrzeń publiczna, staje się wielowarstwowa i wieloznaczna. Wkraczając głębiej do tej przestrzeni, zadając sobie trochę trudu zobaczenia tego, co na co dzień jest niewidoczne, doznajemy nowego rodzaju przeżyć.
Przyjmując takie rozumienie przestrzeni publicznej, w której ścierają się ludzkie emocje, ludzkie losy i ludzkie dokonania, chwile skupienia, które towarzyszą przy robieniu, a potem przy oglądaniu zdjęć, są odkrywaniem własnych stanów emocji, próbą zobaczenia i zrozumienia czegoś więcej i zrozumienia nowych znaczeń.
Fotografując ludzi, pozostawiane przez nich ślady i przestrzeń, w jakiej dokonuje się ich obcowanie ze światem, nie sposób nie zauważyć szczególnych związków, jakie się zawiązują w sferze materialnej i duchowej, związków wzajemnie się przenikających, zmieniających się w czasie i w naszych emocjach. Tak, jak nigdy nie udaje nam się wejść dwa razy do tej samej rzeki, tak i nigdy nie udaje nam się widzieć dwa razy takiej samej rzeczywistości. Tak, jak nigdy nie udaje nam się zrobić dwa razy takiego samego zdjęcia, tak i nigdy nie uda nam się dwa razy zobaczyć na tym samym zdjęciu tego samego.
Częścią I. wystawy są „Stany nadrealności” – swoisty prolog dla „Chwil skupienia” - prace z tej serii prezentowane były wcześniej na wystawach we Wrocławiu, Żarach i Brzegu.
Częścią II. wystawy jest nowa seria zdjęć, która powstawała w okresie późniejszym – (w serię tę wplecione zostały również niektóre prace, wybrane z części I.). Ta część wystawy ma formę pętli said-show, do której można w dowolnym momencie wejść i z której można w dowolnym momencie wyjść. To obserwator decyduje o tym, kiedy to nastąpi, nie ma jednak wpływu na to, co w wybranym przez siebie momencie wirtualnej rzeczywistości zastanie. Tak, jak nie można ingerować w zastaną, otaczającą nas rzeczywistość oraz przyspieszyć, ani zatrzymać czasu, tak samo nie można, ani zatrzymać pokazu, ani zobaczyć wszystkich fotografii jednocześnie.
W prezentowanym pokazie, w moich „Chwilach skupienia” dominują i wzajemnie się przenikają trzy elementy: ślady, ludzie i przestrzeń. Elementy, których znaczenia w moim odczuciu są następujące:
„Ślady” – to pokazana subiektywnie wielowarstwowość znaczeń. To efekty i skutki obecności człowieka odciśnięte na drewnie i w kamieniu, na betonie i asfalcie, na szybach i na metalu, na ziemi.
„Ludzie” – to byt pozostający w ciągłym ruchu. Różnorodni, ekspresyjni, pełni uczuć i emocji, pełni swoistego piękna, ale i swoistej brzydoty – tak samo, jak ślady, które po sobie pozostawiają.
„Przestrzeń” – to byt w ujęciu dosłownym i w znaczeniu umownym – to lotność i ulotność, to miejsce, gdzie nasze myśli „szybują jak wiatr”, odbijając się od kolejnych śladów pozostawionych przez człowieka. To refleksja nad naszym narodzeniem, byciem i przemijaniem.
Kiedy oglądam po raz kolejny swoje zdjęcia, pojawiają się nowe pytania o to, jak można opisać istotę zebranych obrazów? Odbiór tych prac przy każdym nowym oglądzie podlega jednak ciągłej ewolucji. Patrząc po raz kolejny na zdjęcia, uświadamiam sobie niezmiennie to, że stara, odrapana ściana, że krajobraz, w którym uchwycone zostały jakieś elementy ingerencji człowieka, może być przesiąknięty ludzkimi emocjami i trudnymi do odgadnięcia ich zawiłymi losami. Okazuje się też, że ślady pozostawiane przez ludzi, mogą być odczytywane przez każdego obserwatora za każdym razem inaczej.
Kiedy oglądamy ludzkie ślady, tkwiące w jakiejś przestrzeni, umiejscowione gdzieś na styku „betonu i powietrza”, ślady będące efektem czyjejś pracy, lub czyjegoś zaniechania, okazuje się, że nic nie jest oczywiste. Na styku materii i powietrza pojawia się bowiem coś jeszcze, a kontekst w jakim patrzymy na materię, staje się ważniejszy od samej materii. Okazuje się, że czyjaś intencja włożona w budowanie swojej rzeczywistości, może być sprzeczna z odbiorem kogoś drugiego. Wzajemne przenikanie się naszych światów, naszych przestrzeni powoduje, że powstająca w ten sposób przestrzeń publiczna, staje się wielowarstwowa i wieloznaczna. Wkraczając głębiej do tej przestrzeni, zadając sobie trochę trudu zobaczenia tego, co na co dzień jest niewidoczne, doznajemy nowego rodzaju przeżyć.
Przyjmując takie rozumienie przestrzeni publicznej, w której ścierają się ludzkie emocje, ludzkie losy i ludzkie dokonania, chwile skupienia, które towarzyszą przy robieniu, a potem przy oglądaniu zdjęć, są odkrywaniem własnych stanów emocji, próbą zobaczenia i zrozumienia czegoś więcej i zrozumienia nowych znaczeń.
Fotografując ludzi, pozostawiane przez nich ślady i przestrzeń, w jakiej dokonuje się ich obcowanie ze światem, nie sposób nie zauważyć szczególnych związków, jakie się zawiązują w sferze materialnej i duchowej, związków wzajemnie się przenikających, zmieniających się w czasie i w naszych emocjach. Tak, jak nigdy nie udaje nam się wejść dwa razy do tej samej rzeki, tak i nigdy nie udaje nam się widzieć dwa razy takiej samej rzeczywistości. Tak, jak nigdy nie udaje nam się zrobić dwa razy takiego samego zdjęcia, tak i nigdy nie uda nam się dwa razy zobaczyć na tym samym zdjęciu tego samego.
Jerzy Samulski
JERZY SAMULSKI (e-mail: jusam5@wp.pl) – ur. w 1957 roku, mieszka we Wrocławiu. Od 1982 roku jest absolwentem Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Fotografią artystyczną zajmuje się od 2000 roku. Od 2005 r. jest absolwentem Międzynarodowego Forum Fotografii „Kwadrat” we Wrocławiu. W swoim dorobku ma kilka wystaw indywidualnych i udział w wystawach zbiorowych, oraz zdobycie I nagrody na XVI Krajowym Salonie Fotografii Artystycznej – Żary 2006. Jego prace były publikowane w magazynach artystycznych Format, Rita Baum i Almanachu Sztuki, oraz w portalach internetowych poświęconych fotografii.
W swojej pracy aktualnie koncentruje się na ukazywaniu ludzi, ich otoczenia, oraz ich związków z teraźniejszością i przeszłością. Tworzy obrazy subiektywne i nacechowane indywidualną estetyką, w swym zamierzeniu ukazujące szeroki kontekst społeczny, emocjonalny i intelektualny. W kręgu jego zainteresowań dominują relacje człowieka i natury, w których spoiwem stają się ślady działań człowieka jako specyficzne wytwory cywilizacji - pozytywne i negatywne skutki nawarstwiające się na różnych etapach jej rozwoju.
Wystawy zbiorowe i indywidualne:
W swojej pracy aktualnie koncentruje się na ukazywaniu ludzi, ich otoczenia, oraz ich związków z teraźniejszością i przeszłością. Tworzy obrazy subiektywne i nacechowane indywidualną estetyką, w swym zamierzeniu ukazujące szeroki kontekst społeczny, emocjonalny i intelektualny. W kręgu jego zainteresowań dominują relacje człowieka i natury, w których spoiwem stają się ślady działań człowieka jako specyficzne wytwory cywilizacji - pozytywne i negatywne skutki nawarstwiające się na różnych etapach jej rozwoju.
Wystawy zbiorowe i indywidualne:
Międzynarodowy Festiwal Fotografii – Łódź 2004 r. - wystawa prezentująca prace studentów Międzynarodowego Forum Fotografii „Kwadrat”.
„Krajobrazy wewnętrzne” – wystawa w ramach Międzynarodowego Festiwalu Fotografii „Polfoto” we Wrocławiu – Galeria ARP – listopad/grudzień 2004 r.
„Autoportret i inscenizacja” – międzynarodowa wystawa poplenerowa – Dolnośląskie Centrum Fotografii „Domek Romański” – styczeń 2005 r.
Międzynarodowy Festiwal Fotografii – Łódź 2005 r. - wystawa prezentująca prace studentów Międzynarodowego Forum Fotografii „Kwadrat”.
„Krajobraz wewnętrzny” – wystawa indywidualna w ramach III Sowiogórskiego Festiwalu Techniki – Bielawa 2005 r.
„Podmiotowość przedmiotu” – wystawa indywidualna w ramach III Sowiogórskiego Festiwalu Techniki – Bielawa 2005 r.
„Stany nadrealności” – indywidualna wystawa dyplomowa – MFF „Kwadrat” – Galeria ARP – listopad/grudzień 2005 r. – promotor Piotr Komorowski.
„Szukając siebie” – wystawa indywidualna – Salon Wystaw Artystycznych Żarskiego Domu Kultury – październik 2006 r.
XVI Krajowy Salon Fotografii Artystycznej Żary 2006 – wystawa pokonkursowa –
(I nagroda) – listopad 2006 r.
„Stany nadrealności” – wystawa indywidualna – „Galeria Sztuki Współczesnej” w Brzegu - grudzień 2006 r.
„Zawieszone w czasie” – wystawa w ramach festiwalu Techne Ostrava i Spotkań Wyszechradzkich – Ostrava 2007 r.
„Krajobrazy wewnętrzne” – wystawa w ramach Międzynarodowego Festiwalu Fotografii „Polfoto” we Wrocławiu – Galeria ARP – listopad/grudzień 2004 r.
„Autoportret i inscenizacja” – międzynarodowa wystawa poplenerowa – Dolnośląskie Centrum Fotografii „Domek Romański” – styczeń 2005 r.
Międzynarodowy Festiwal Fotografii – Łódź 2005 r. - wystawa prezentująca prace studentów Międzynarodowego Forum Fotografii „Kwadrat”.
„Krajobraz wewnętrzny” – wystawa indywidualna w ramach III Sowiogórskiego Festiwalu Techniki – Bielawa 2005 r.
„Podmiotowość przedmiotu” – wystawa indywidualna w ramach III Sowiogórskiego Festiwalu Techniki – Bielawa 2005 r.
„Stany nadrealności” – indywidualna wystawa dyplomowa – MFF „Kwadrat” – Galeria ARP – listopad/grudzień 2005 r. – promotor Piotr Komorowski.
„Szukając siebie” – wystawa indywidualna – Salon Wystaw Artystycznych Żarskiego Domu Kultury – październik 2006 r.
XVI Krajowy Salon Fotografii Artystycznej Żary 2006 – wystawa pokonkursowa –
(I nagroda) – listopad 2006 r.
„Stany nadrealności” – wystawa indywidualna – „Galeria Sztuki Współczesnej” w Brzegu - grudzień 2006 r.
„Zawieszone w czasie” – wystawa w ramach festiwalu Techne Ostrava i Spotkań Wyszechradzkich – Ostrava 2007 r.
/fb_png.png)
DKF Megaron
.png)
dkf logo
2
PISF
Polskie Kina Cyfrowe
Europa Cinemas
/karta_png(1).png)
.png)
.png)
.png)
Virtualnetia.com / Projektowanie stron internetowych