W przedmiotach, z jakich Jacek Jagielski buduje swoje instalacje, można się doszukać jego osobistego słownika. Najczęściej występują kamienie, pióra, drewno i sznurek. Kamień pojawia się jako ciężarek – kojarzy się z żywiołem ziemi, nieprzekraczalnym działaniem grawitacji. Przeciwstawiają mu się pióra – pokonujące ciążenie, związane z powietrzem, lotem. Deski stanowią materiał konstrukcyjny.
Aby prace w pełni się zrealizowały, potrzebny jest widz, to on dopełnia całości, poruszając prace, jak w Karuzeli. Deska wisząca na pionowej osi, obracając się, wprawia w ruch wiatraczki z piór umieszczone na jej końcach. Zarazem nakręcające się na oś sznurki podciągają deskę do góry, by później siła grawitacji ściągnęła ją z powrotem. W tę grę włącza się poruszone powietrze w galerii. Za pośrednictwem instalacji zostaje nawiązany materialny kontakt widza z otoczeniem.
Realizacje Jagielskiego kojarzą się z pierwszymi projektami maszyn wykonywanych np. przez Leonarda da Vinci. Przez swą prostotę uświadamiają elementarne przesłania.
Jagielski zastanawia się nad kierunkiem, w jakim poszedł rozwój ludzkości – sposób panowania nad światem i związany z nim postęp techniczny. W takim rozumieniu elementy użyte w instalacjach zyskują nowe znaczenia. Pióro należało kiedyś do ptaka – żywego stworzenia wykorzystanego przez człowieka, nazywanego nawet symbolem wolności. Podobnie deska do niedawna podstawowy budulec domów i okrętów – była wcześniej żywym drzewem.
W pracy Strzała wiatraczek z orlich piór napędzany ciepłym powietrzem, wydobywającym się z umieszczonej pod nim lampy, jest jednocześnie lotką wielkiej srebrnej strzały skierowanej ku górze. Lampa umieszczona na stosie książek w zestawieniu ze strzałą może być pytaniem o kierunek, w jakim podąża człowiek. Podobnie jak w innych realizacjach Jagielskiego sensy zostają zbudowane poprzez odpowiednie zestawienie przedmiotów lub przeniesienie ich w nowy nietypowy kontekst.
Instalacje nabierają sensu ekologicznego w ścisłym znaczeniu tego słowa (gr. oíkos+lógos - dom + słowo, wiedza, nauka; http://pl.wikipedia.org/wiki/Ekologia). Mogą być traktowane jako refleksja nad sposobem, w jakim ludzie zamieszkują ziemię. Podobieństwo prac do zabawek przenosi uwagę do dzieciństwa – kojarzonego z beztroską i poznawaniem nowego. W instalacjach Jagielskiego pojawia się zarówno element doświadczania rzeczywistości, jak i refleksja nad odpowiedzialnością za otoczenie, w jakim żyjemy. Rodzi się nowa relacja pomiędzy marzeniami i rzeczywistością.